Witam na moim starym (nieco odświeżonym) blogu o kotach, widniejącemu teraz pod nowym adresem ;-). Mam nadzieje, że Wam się spodoba. Jako że dopiero powoli zaprzyjaźniam się z googlowym bloggerem, w zamieszczanych postach mogą niekiedy przytrafić się niespodzianki w postaci rozjechanego tekstu, małej czcionki, dużych przerw pomiędzy obrazkiem a tekstem itp., dlatego proszę o wyrozumiałość. Popracuję jeszcze nad odpowiednią szatą graficzną. A na razie nowy wpis o niezwykłych kotach półdługowłosych, które jako jedyne z całej rodziny małych kotowatych nie stronią od wody ;-).
Mowa oczywiście o tureckich vanach. Jak można się domyślić, pochodzą one z rejonów Turcji (a dokładniej ze wschodniej Anatolii) . Według lokalnych legend koty przybyły tam w Arce Noego. Gdy woda ustąpiła, Allah pobłogosławił koty, dotykając ich. Dlatego właśnie znaczenia na futrze tureckiego vana nazywa się do dziś „śladem palca Allaha”. Po tym jak hodowczyni, Laura Lushington, zabrała zwierzę do Wielkiej Brytanii w 1955 roku, nowa rasa została tam uznana w 1970 r., a w 1994 również w Stanach Zjednoczonych. Turecki Van jest barwną odmianą kota rasy turecka angora, który z kolei jest cały biały (bez znaczeń na futrze).
Wygląd zewnętrzny
Turecki van jest średnim lub dużym, półdługowłosym kotem o długim i muskularnym ciele. Jego cecha rozpoznawcza to charakterystyczne ubarwienie: śnieżnobiałe futro, kasztanowo-czerwony ogon oraz część twarzowa w okolicy uszu rozdzielona tylko białą plamą. Kot ten jest szeroki w biodrach, ma głęboką klatkę piersiową i masywne barki. Dorosła kotka (nieco mniejsza od kocura) waży około 4-6 kg , kocur zaś osiąga masę 5-7 kg. Głowa, dość szeroka u samców i umiarkowanie szeroka u samic, tworzy nieostry trójkąt (nie wliczając uszu). Kończyny przednie są krótsze niż tylne, a między palcami znajdują się charakterystyczne kępki włosów.
Oczy: najczęściej bursztynowe (niekiedy mogą być też niebieskie lub różnobarwne), duże i owalne, pełne wyrazu, lekko skośne, zanjdujące się w jednakowej odległości od zewnętrznej podstawy ucha i czubka nosa.
Nos: prosty, o średniej szerokości, średnio długi, widziany z profilu ma lekkie wgłębienie poniżej linii oczu.
Uszy: dobrze porośnięte futrem, białe, wewnątrz bladoróżowe i dobrze owłosione. Niektóre vany na zaokrąglonych końcach uszu mają pędzelki.
Charakter i usposobienie
Tureckie vany należą do raczej spokojnych i inteligentnych stworzeń. Lubią towarzystwo i łatwo przywiązują się do człowieka, a ponadto uwielbiają się bawić całymi godzinami. Jeśli masz w domu kota tej rasy, możesz nawet uciąć sobie z nim małą pogawędkę , gdyż tureckie vany chętnie mówią do swojego właściciela i odpowiadają na jego pytania (w kocim języku, oczywiście ;-) ). Należy pamiętać jednak o tym, że nie są one typem domowego mruczka kanapowego, który większą część swej egzystencji chętnie spędzi w domu. Turecki van bowiem zawsze będzie wolał ogród od mieszkania oraz brzeg jeziora od balkonu. To typ poszukiwacza przygód, atlety, który potrafi świetnie się wspinać, dlatego nie zdziwcie się, jeśli znajdziecie swojego pupila na szczycie kuchennego kredensu, szafy ,lub leżącego na górnej krawędzi otwartych drzwi. Swoją drogą moja kotka europejska, również swego czasu weszła na sam szczyt najwyższej gabloty w pokoju (do dziś nie wiem jakim cudem tego dokonała) i była z siebie przy tym baaaaaaardzo dumna ;-). Wracając do Tureckich Vanów, mogą one także nauczyć się aportowania, co jak na koty może wydać się dość niezwykłe. Przede wszystkim jednak koty te słyną z tego, że lubią pływać ale to tylko częściowo prawda. Nie mają wprawdzie nic przeciwko przebywaniu w wodzie za wyjątkiem sytuacji, gdy są zmuszane do kąpieli. W praktyce okazuje się jednak, że nie pływają one tak często i tak chętnie jakby się wydawało. Niektóre z przyjemności wykąpią się w basenie lub w wannie ale z reguły robią to tylko wtedy, gdy jest im bardzo gorąco (w końcu gęste, długie futro robi swoje). Wiele vanów preferuje bardziej wodę lecącą z kranu lub szumiącą w fontannie, którą piją lub rozpryskują łapą, a w ich miseczkach na wodę często można znaleźć zatopione przedmioty (uwaga zatem na otwarte klapy od sedesu! J ).
Tureckie vany zazwyczaj świetnie dogadują się także z innymi zwierzętami , są w stosunku do nich życzliwe i przyjazne, lecz często przy tym chcą dominować w relacjach z innymi i dlatego niezbyt odpowiada im mieszkanie z dużą liczbą innych zwierząt. Ponadto łatwo przystosowują się do nowych warunków, dlatego na ogół niestraszne im przeprowadzki czy podróże.
Szczególne potrzeby i pielęgnacja kota
Jak powszechnie wiadomo, futro półdługowłosych i długowłsych kotów jest szczególnie podatne na splątanie. Turecki van nie ma jednak wełnistego podszerstka, dlatego jest łatwiejszy w pielęgnacji. Wystarczy czesać go regularnie ood czasu do czasu. Wymaga dużo mniej czesania niż np. pers.
Bibliografia:
1.Koty- 1001 fotografii
2. Tymiński Wojciech. Encyklopedia hodowcy- koty.
3. Kot- miesięcznik felinologiczny. Październik 2006r.
@mrruuuuu...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz