Koty birmańskie, czyli święte koty

Według jednej z legend  znanej w Indochinach, koty birmańskie są potomkami bogini wędrówki dusz, Tsun-Kyankse. Bardziej prawdopodobna wydaje się jednak teza, iż powstały one w 1919 roku jako owoc krzyżowania kotów syjamskich i perskich. W 1963 roku dotarły z Francji do Niemiec.  Inne z kolei podania głoszą, iż kot birmański to  święty kot Birmy- państwa leżącego w Azji Południowo- Wschodniej i jego ojczyzny zarazem. Podczas napaści na jedną ze świątyń został zabity główny kapłan. Ulubiony, biały kot świątynny wskoczył na głowę konającego kapłana i przekształcił się w kota birmańskiego o beżowozłotym futerku.
Tylko łapy, którymi dotykał kapłana, pozostały białe jako symbol boskości. Ten cud dodał odwagi pozostałym kapłanom i odparli najeźdźców. To tyle jeśli chodzi o legendy na temat tych fascynujących stworzeń. My natomiast dziś możemy podziwiać kota birmańskiego za jego urodę i wspaniały charakter. 


Wygląd zewnętrzny 

Ciało nie jest ani smukłe ani masywne, ale muskularne, mocne i jednocześnie eleganckie. Koty birmańskie należą do kotów średniej wielkości i mocnym kośćcu. Mają szeroką i zaokrągloną głowę, pełne policzki i nos średniej wielkości.

Oczy: okrągłe, lekko skośne, o kolorze szafirowoniebieskim

Uszy: ciemnobrązowe,średniej wielkości, zaokrąglone na końcach

Futro: jedwabiste, półdługowłose, jasne i gęste, bez grubego podszerstka. Typowi przedstawiciele tej rasy na tułowiu mają futro w kolorze jasnobeżowym lub kremowym, pyszczek, ogon i nogi są ciemniejsze, łapki zaś zdobią śnieżnobiałe "skarpetki" (łapy tylne) lub "rękawiczki" (łapy przednie). Występują w ośmiu podstawowych odmianach kolorystycznych t.j. : seal poit o ciemnobrązowych znaczeniach, niebieska, liliowa, kremowa, ruda, czekoladowa czy szylkretowa. Ze względu na półdługie futro koty te potrzebują porządnego wyczesania przynajmniej dwa razy w tygodniu ze szczególnym zwróceniem uwagi na "portki", pachwiny i kryzę (kołnierz). 

Charakter

Jest to spokojne, towarzyskie, uczuciowe i zrównoważone zwierzę, które potrafi zżyć się z całą rodziną. Bardzo lubi pieszczoty i zabawę. Osobniki tej rasy świetnie się dogadują między sobą i rzadko doprowadzają do awantur (wszak to przecież koty święte). Jednak oprócz tego są one bardzo uparte. Lubią też towarzyszyć człowiekowi w codziennej krzątaninie.